کارشناسان بریتانیایی می گویند آثار دایناسورهایی که در ساحلی در ولز جنوبی کشف شده اند به 200 میلیون سال قبل باز می گردد.
کارشناسان ساحل ولز جنوبی می گویند رد پای یک دایناسور زخمی از بستگان بیش از 200 میلیون سال پیش پیدا شده است.
دیرینه شناسان موزه تاریخ طبیعی بر این باورند که ردپایی که به عنوان رد پا شناخته می شود توسط یک سوروپود یا پروزاروپود بسیار اولیه باقی مانده است که قدمت آن به دوره تریاس باز می گردد.
آثار در ساحلی در پنارث، دره گلامورگان، در سال 2020 توسط دیرینه شناس آماتور کری ریس کشف شد که این کشف را در موزه تاریخ طبیعی اعلام کرد.
دکتر سوزانا میدد و پروفسور پل بارت که در ابتدا نسبت به این گزارش بدبین بودند، تحقیقاتی را انجام دادند و اکنون معتقدند که این اثر از یکی از بستگان اولیه دایناسور است.
دکتر Maidment گفت: "ما سوالات زیادی از مردم در مورد چیزهایی دریافت می کنیم که می توانند مسیرهای پیاده روی باشند، اما بسیاری از آنها ویژگی های زمین شناسی هستند که به راحتی می توان آنها را با آنها اشتباه گرفت.
اما از روی عکس‌ها به این نتیجه رسیدیم که آنها رقیب خوبی برای چیزی هستند که قابل ردیابی است و ارزش دیدن را دارد.»
پروفسور بارت گفت: "ما معتقد بودیم که برداشت هایی که در پنارت دیدیم به طور مداوم به اشتراک گذاشته می شود تا نشان دهد حیوانی در حال راه رفتن است.
ما همچنین چرخ‌های جابه‌جایی را دیدیم که گل به سمت بالا رانده شد. این ساختارها مشخصه حرکت فعال از طریق زمین نرم هستند.
اثر انگشت به وضوح در اثر انگشت قابل مشاهده نبود، که معمولاً نشانه ای از رد پای حیوان است.
اما مطالعه 10 سال پیش در سایت Pennart شامل عکس هایی است که ویژگی هایی مانند اثر انگشت پا را به دلیل هوای کمتر نشان می دهد.
این امر هویت حیوانی را که آنها را ساخته است، به همراه شواهد اضافی که نشان می‌دهد در واقع رد پا هستند، پیش‌فرض می‌گیرد.
دیرینه شناسان اکنون بر این باورند که این آثار نمونه ای از eosuropus هستند - نوعی از دنباله که گمان می رود توسط یک ساروپود یا خویشاوند نزدیک بسیار اولیه ساخته شده است، گروهی از دایناسورها که بعدها شامل دیپلودوکوس معروف شد.
دکتر Maidment گفت: "ما می دانیم که ساروپودهای اولیه در آن زمان در بریتانیا زندگی می کردند، زیرا استخوان های کاملیا، یک سوروپود بسیار اولیه، در سامرست در صخره های مربوط به همان دوره یافت شد.
ما نمی دانیم که آیا این گونه خالق این ردپاها بوده است یا خیر، اما این شواهد دیگری است که نشان می دهد چیزی شبیه به این می تواند این آهنگ ها را ساخته باشد.
ردیابی دایناسورها می تواند اطلاعات رفتاری زیادی را در مورد یک حیوان نشان دهد و همچنین داده هایی را در مورد نحوه راه رفتن آنها و حرکت آنها در گله ارائه دهد.
پروفسور بارت ادامه داد: این نوع آهنگ در سرتاسر جهان چندان محبوب نیست، بنابراین ما معتقدیم که افزوده جالبی به دانش ما از زندگی تریاس در انگلستان است.
رکورد دایناسورهای تریاس در این کشور نسبتاً کوچک است، بنابراین هر آنچه که از آن دوره می‌توانیم پیدا کنیم به درک ما از آنچه در آن زمان اتفاق می‌افتد می‌افزاید.
مسیرهای کشف شده در پنارت برای اکتشافات آینده با استفاده از تکنیک های تصویربرداری سه بعدی ثبت شده اند و تا زمانی که جزر و مد در نهایت آنها را فرسایش ندهد، در خشکی باقی خواهند ماند.
این یافته ها در مجله Geological Magazine منتشر شده است.
[ad_2]